The following are pieces I wrote when attempting to contribute to the lore of an antigravity racing game, which I will not mention here. I have preserved them so you may see them and enjoy.

Reveal

This was written as the game's version of Pierre Belmondo's speech from the wipEout lore. It is much longer than that piece, as I wanted it to be something more special.

---

Stenographer's Note: We have been cordoned into a small room with not much standing space, but with a large glass window, taking up the entire wall, looking out on the Nevada desert. The sun is setting. Patrik Kuoppala, founder of Kuoppala Aerodynamics, takes stage.

Look out into the distance. You will see a speck, nearly invisible against our setting sun.

Stenographer's Note: It is hard to see, but there is indeed something there.

A “speck” is all our universe began as. Before time, before laws, before limits; that's all, just a speck.

Then, an explosion of immense energy, creating a vastness we will never comprehend.

Look again. It's not a speck anymore – we can make out shapes. Wings, a nose, a cockpit.

Stenographer's Note: The “speck” appears to be moving towards us.

We can recall man's first question: “Can we fly?” For centuries, we were bound to the ground, an arbitrary law holding us prisoner against our limitless imagination.

Then, on a lonely hill on a lonely sandy stretch on an even lonelier land, two lonely souls broke free. Our first limit was passed.

We now see the speck, revealed to us finally, as the light on our own lone sandy stretch dims. It is clear, it seems, what it is; what it seems it is, however, is what it is not.

It's not our lonely little aeroplane, destined to travel the skies, carrying the populace on its back. It is far more abstract; a construct, or an idea.

No, what you see is not, in fact, an idea; what you see is an iteration of an idea, an idea that will see many more iterations in the eons to come.

Cities will be built upon cities, countries upon countries, other planets upon countless other planets. Buildings need no longer collapse, cars need no longer slip, and roads need no longer be built.

Limits need no longer control us; our final limit has been broken.

That speck in the distance is infinity. Very soon, it will arrive.

~ Excerpt: Official Stenographer's Records: Reveal of the First Antigravity Vehicle

Luna Base

This excerpt was intended to pitch the concept of codex entries to the developers of the game. Unfortunately, this never came to fruition.

---

Luna Colonial (Decommissioned)

CONSTRUCTION: ANT.Manufacture

STATUS: Decommissioned

OPENED: October 1st, 2147

REGULATORY BODY: The Workers of China-Russia Unions, Alec Luna

---

As the first AG racing track located outside of Earth's already burdened infrastructure, the winding undulations of Luna Colonial was a natural fit for our own moon's microgravity, and it rejuvenated interest in the waning colony of Neoterra for both tourists and new immigrants.

It served the AGRC, and, more lucratively, track sponsor Strategosphere, for an impressive seven years from 2147 to 2154, bringing in more revenue than all other extraterrestrial attractions combined. Throughout its operation, Neoterra was the number one honeymoon location for Southeast Asian couples and was the host city for many high profile public programs, such as UtterFlyout (a microgravity spin on a long-running game show) and Soviet Tenshin Everynight (A night-time political round table).

---

However, on February 15th, 2154, the drastic and unthinkable occurred. Despite multiple concerned studies and decries from colony engineers, no alterations or improvements had been made to the already overburdened oxygen supply and generation systems during the construction of the track. ANT.Manufacture, an outsourced engineering team responsible for all site logistics, cited budget constraints, no knowledge of colony infrastructure, and an acceptable recorded variance for the project.

For all seven years, the consumption from the anti-gravity engines of eight concurrent crafts had been only barely under the acceptable threshold. This wouldn't be the case forever.

At 10:00PM GMT, during the final night of Chinese New Year, with the AntigravComm's first foray into sixteen craft events and a boastful claim of back to back races all night, the worst was set in motion. All televised broadcasts were shut off, and the colony sequestered itself for its festivities. It is during this period that the threshold was surpassed, and the levy broken.

---

Signs of trouble were first noticed two minutes into the third race, when a young 15 year old passed out while watching the event with his family. Approximately seven more people lost consciousness over the course of the next 20 minutes before the celebrations were called off. All denizens were placed under lock-down and restricted indoors. (The early victims were later linked to a common genetic respiratory defect.)

An entire hour passed as all crew and personnel attempted to locate the source of the problem. Managerial restrictions were incredibly and suspiciously tight, only hindering the investigation. By the time the issue was narrowed down to a destroyed primary redistribution node and multiple hydraulic leaks, 40 colonists were dead, with 300 more unconscious, showing little hope of recovery.

The decision was made to broadcast an SOS message to all terrestrial emergency dispatchers and transport corporations in visual range, as well as immediately redirect all power to the remaining but rapidly failing oxygen generators. All hoped for a rescue vessel to save any lives which were left.

---

These events are pieced together from recovered accounts over the three hours of the disaster. By the time the scheduled recreational transport arrived the next morning, the oxygen supply had exhausted itself, and the disaster had run its course. There are no recorded survivors.

Later sources (ex-Ondom employees assigned the graveyard shift that fateful evening) claimed they never received any message. A smaller subset claims to have heard a very faint, static-filled plead they could only make out as “Air is... a necessity...”

Popular opinion wrote this off as post-traumatic hallucination or hearsay.

Years later, in response to outrage at the decision to reinvent the old Luna track as an installation for the NISS (New International Space Station), the exterior of a core lift ring was inscribed with the names of every victim claimed in the tragedy. It serves both as a monument to their memory and a reminder of our ever present folly.

This is a pretty loaded statement, so let's break it down.

What does that mean?

Proprietary software limits access to those who need access to this software with highly restrictive licensing fees. They have usage terms that often deny access or platforms to those such as sex workers, people living under oppressive regimes, and those who otherwise systematically restricted by society.

It is created by companies who only have their own increasing capital in mind. FOSS software, meanwhile, can be sustainable while being worked on by a large amount of individuals and larger corporations, who find a middle ground between everyone's needs instead of min/maxxing profit.

Proprietary software is a privacy nightmare – privacy is not, as commonly believed, an alt-right talking point, as LGBT people and minorities have to consider it every day under the pressures of law enforcement and societal judgement.

It conveniently profits off of hate speech and fascist groups that use the platform. See Discord, Reddit, Youtube, and Twitter, etc. – all these platforms have turned a blind eye to money-making nationalist groups, until they absolutely could not anymore.

This is what I mean by proprietary software is fascism.

Of course, a piece of software here and there can do a net benefit while still not being FOSS. It's a little like the old “a good human can be a cop, but there can never be a good cop.” A single piece of proprietary software, like a website with a not completely fully FOSS stack like itch.io, can do a lot of good.

But as we can see, as a whole what is behind proprietary software does immense harm. It should be seen as a system that needs to be deconstructed and torn down as quickly as possible, before it's too late to reverse our technological direction.

Answering Rebuttals

If we didn't have closed source stuff we wouldn't have MacOS/iOS! These the best option for people who don't know much about computers, since they are easy to use but still made by a company that still cares somewhat about privacy.

Not a good thing. Software can be user-friendly regardless of licensing, but often isn't because FOSS developers are denied resources to improve these edges by proprietary developers.

Proprietary software generally gets faster bug and security fixes, unlike FOSS which only gets fixes when someone decides they want to fix it.

Not true. Because only a select amount of people are working on a proprietary stack, while the entire world is with FOSS software, patches can take months in proprietary software, while fixes for security issues are fixed within a day at most in FOSS projects. This has been proven time and time again. There's a reason businesses prefer Linux for servers.

FOSS doesn't provide a steady income for developers as, unlike working for a company/selling your software, people only pay sometimes.

For the most part this is true, but it doesn't make proprietary software better. This simply means that, while we still must deal with capitalism, we need to make the FOSS model more sustainable.

This has been getting better and better lately – Canonical, Red Hat, IBM, Purism, and System76 are all profitable and heavily contribute to open source efforts, without being parasites on the community.

So, what do we do next?

Center independent creators and developers. Sites like itch.io are a model for a sustainable entertainment platform, which don't focus large studios who exploit their workers.

Re-contextualize donations. Projects like elementary are doing really good work in providing ways to emphasize the need to give back, without forcing others to give if they can't.

Controversial, but don't pirate software unless you have to. Instead, try to seek out alternatives, and lead efforts to improve those alternatives.

Support sustainability and giving back in all areas of tech, and stop giving more and more to San Fran startups. Let's do more.

> I don't like Mastodon anymore, I decided. I felt like > a hypocrite the past five days I have had an account on > FOSStodon, as it is just Twitter 2.0 (Masto, in general, > not just FOSStodon). I have no desire to replace Birdsite > with some other pseudo social network. The people there > are fine (some of them, I guess, most are probably like > all the other socials out there). Regardless, I deleted > my FOSStodon account, and won't go back.

<raises hand in remote high-five gesture>

Atta boy, tmo! You show them socials who da BOSS!

> Just me and the blog, as it should be, as it should have > always been.

<raises hand again in remote high-five gesture>

I was so enjoying being ahead of the work game today... but now <screeching brakes> I've come to a juncture where I have to work with someone in “infrastructure” to “properly” install a production.. production.. (sorry... trying to hold back vomit at this point..) Windows server. So I've gone from being productive to being grounded by Microsoft make-work idiocy....

> She raised me, as much if not more so than my parents. I > think I learned more from her because she was so much more > interesting than anyone else in my family. She let me > smoke medicinal herbs when I was ten. She taught me how > to shoot a rifle. She had so many fascinating stories to > tell. I wish I had listened to more of them. She is the > link to a heritage and community that I never knew I was > interested in until just recently. That link is almost > broken. It will be completely, soon.

Very sad and sorry to read of that.

Trying to add just a tidge of humor: what the heck are most of you here going to do when you've no longer anyone to derisively say “Okay, boomer...” to?

> We should hope whoever finds a cure for cancer isn’t > a rapist.

Extremely well put.

i love the way the reading experience on write.as works, will be posting to read.write a lot, will try my very best to not post incredible cursed content. hi there!

#000269 – 12 de agosto de 2020

Mil ideias por segundo. Cem impulsos por minuto. Dez recomeços por semana. Um final de vez em quando.

Celebrity First Dates International.

Welkom bij Celebrity First Dates Internationaal. In deze uitzending ontmoeten de volgende personen elkaar. De eerste afspraak in onze knusse televisie kantine is tussen de eeuwige vrijgezel Hannibal Lectœr en de gemiddelde vrouw op middelbare leeftijd, Miss Modæl. De tweede afspraak is een gewaagde stap in ons format een triple date, de bekende meidengroep van onbepaalde leeftijd K3 ontmoet bard en toneelschrijver William Shakespeare (Re-deloos). Laten we kennis maken met alle deelnemers. We beginnen met Hannibal Lectœr.

---

Hannibal Lectœr en Miss Modæl ; Interviews

Een camera zoomt in op het geteisterde pokdalige gezicht van Hannibal, zijn ogen lijken door het scherm heen te branden. Een naam en gezichtloze vlakke maar heldere stem begint Hannibal een paar vragen stellen. Hannibal zit er redelijk ontspannen bij in de chatroom van de tv studio.

Mister Vrager buiten Beeld – 'Hallo Hannibal' Hannibal Lectœr – Noem mij Meneer Lectœr, jij dwaas, we kennen elkaar niet eens, ik ben twee keer zo oud, gebruik iedere dag mijn verstand, en jouw verstand is een tweedehands bouwpakket gekocht bij de ramsj door je welvarende over ontwikkelde ouders want ze zagen gelukkig in dat het geldverspilling is om voor jouw hoofd een echt brein te kopen en laten ontwikkelen in de leer en vooral afleer fabriek. Mister Vrager BB – Hallo Meneer Lectœr, wij van First Dates hebben begrepen dat u een slimme, goede vrouw zoekt van middelbare leeftijd. U eisen heeft u verder gedetailleerd beschreven maar wij konden in ons arsenaal aan aanmeldingen voor deze show niemand vinden die daar ook maar in de buurt komt, gelukkig wel genoeg anderen. Hannibal Lectœr – Gelukkig voor wie, u kent mijn vakgebied toch? De expertise, het raffinement waar ik mijn werk uitvoer, de geduldige behandeling waarmee ik mijn minder begaafde cliënten afhelp van hun voornaamste probleem, het kloppend hart. Mister Vrager BB – Niet echt Meneer Lectœr maar ik neem aan dat de redactie zijn werk goed heeft gedaan, het gaat nooit echt fout. Hooguit ontbreekt soms de juiste klik. Hannibal Lectœr – Wat ontbreekt daar precies aan? Ik maak namelijk op verschillende manieren een klik de ene manier is zeldzaam goed maar meestal maak ik een ander soort klik. slurrrpssslurrp.

De camera registreert onbewogen het vraatzuchtige gezicht van Meneer Lectœr.

Mister Vrager BB – Ugh, wat was dat, heeft u erge honger Meneer Lectœr? Hannibal Lectœr – Hopelijk voor u en de komende afspraak heb ik dat niet.

Nu gaat het programma verder met de andere kant van de aankomende date, de normale vrouw van middelbare leeftijd. Niet onknap, fit uiterlijk, open gezichtsuitdrukking, zachte vrouwelijke stem. Dezelfde presenteer stem ondervraagt nu deze normale vrouw op dezelfde toonloze en toch mild spottende manier. De vrouw zit in dezelfde chatroom als Hannibal maar het gesprek is eerder opgenomen.

Mister Vrager buiten Beeld – Welkom Miss Modæl, bent u nerveus? Miss Modæl – Ja best wel, ik zie hier tegenop, zo'n man ontmoeten een éminence grise, wijze oudere man die iedere dag belangrijke beslissingen maakt over leven en dood. Het is niet mis een echte dokter! Mister Vrager BB – U was op zoek naar zo'n man in uw leven? Miss Modæl – Ik heb al vele mannen ontmoet maar ze waren allemaal zo eenvoudig, hun manier van doen zo simpel. Het maakte niet uit of ze hoogleraar, directeur, bedrijfsmanager, marketeer manager, politicus of dierenarts waren, iedere keer miste ik iets degelijks, exceptioneel stijlvol in hun persoonlijkheid, een zeker cachet, verschijning, of charisma. Iets waardoor het opvalt hoe geweldig ik ben in het juiste gezelschap. Mister Vrager BB – Zo, en dat zoekt u in een man, Charisma. Miss Modæl – Dat ook maar hij moet ook aardig zijn, vrijgevig, intelligent, vasthoudend en robuust. Mister Vrager BB – Wat verwacht u van deze afspraak? Miss Modæl – Ik hoop dat we elkaar verstaan, en vooral dat we elkaar niet vervelen. Dat lijkt mij belangrijk.

---

K3 en William Shakespeare ; Interviews

We gaan terug naar de studio en voor we de beiden kennis laten maken stellen we vast de volgende kandidaten voor. K 1 2 3 en William Shakespeare, de comeback van deze oudgediende in de theaterwereld, een voorloper van John de Mol en Joop van den Ende, wat deze man al niet bereikt heeft in zijn korte leven. Hij schreef het scenario van menig blockbuster, en dacht mee aan vele komische series.

De camera is in een iets andere kleurrijkere ruimte voor het interview met de drie K's. De drie dames van onbestemde leeftijd met paardenstaartjes en voor anderen sexy kleding maar op een bepaalde manier niet voor dit stel rijpe kinderen. Het ziet er niet verkeerd uit, maar het wringt toch een beetje, die krappe rokjes en shirtjes, het kinderlijke en daartegenover die volle boezem en brede heupen, en guitige gezichten.

De man zonder gezicht begon zonder overdreven intonatie aan het korte gesprek, de camera zoomde wat meer in op het geheel en wat minder op het gezicht, de drie vrouwen kwamen vaak samen in beeld, dan kon je zien hoe ze op elkaar reageerden.

Mister Vrager buiten Beeld – Hoi K1 2 en 3 K 1 2 3 – Hoi Mister Vrager BB – Hebben jullie zin in deze afspraak? K 1 – Ja natuurlijk, we gaan niet zo vaak meer samen op een date, vroeger wel, maar toen gingen we overal samen heen, pyjama feestjes, sleepovers, maar nu zijn we groter en moeten we meer regelen voor we samen zoiets spannends kunnen doen, eten met William is toch heel tof. K 2 – Nou zeker K 1, ik vind het wel meer dan een beetje spannend, ik ben best zenuwachtig, zo'n date. Mister Vrager BB – Waardoor ben je zo zenuwachtig? K 2 – Het is een date, je moet er goed uitzien. Alles moet pico bello in orde zijn, de staartjes moeten goed gebonden zijn, met mes en vork eten, netjes spreken. Dat leren we allemaal maar nu doet het er echt toe. K 3 – Dat ook en misschien is William wel heel erg knap. K 1 – En lief en grappig, natuurlijk. K 3 – O ja, dat ook. Mister Vrager – Jullie kennen William Shakespeare niet? K 1 – Natuurlijk de oude wel maar dit is de nieuwe andere, de hippere toch?

Met drie vragende volwassen gezichten in kinderlijke houding en kleren laten we ze uit beeld verdwijnen en gaan meteen door naar William Shakespeare

Mister Vrager Buiten Beeld – William Shakespeare, wat verwacht u van u first date William Shakespeare – Het is een afspraak met toneelspelers dus ik verwacht de nodige aanstellerij, kokette gebaartjes, gespeelde interesse en valse emoties, maar ik heb gehoord dat ze weleens eigen werk schrijven dus misschien valt het mee. Mister Vrager BB – Misschien wel. Gaat u vaker op dates met drie dames van onbestemde leeftijd met tijdloos kinderlijk uiterlijk? William Shakespeare – Nee natuurlijk niet, het kwam in mijn tijd niet voor dat we op deze manier met zoveel theater afspraken maakten en naspeelden, we maakten onze eigen afspraken met woorden en taal, maar zonder dat vele anderen daar naar moesten kijken, we spraken af voor liefde, zaken en genot niet voor enter tainment, het zou weinig mensen naar het theater trekken, maar bij televisie zijn ze zo streng niet.

Zei William met een aanstekelijke schaterlach.

---

Miss Modæl en Hannibal Lectœr ; De date

Nu gaan we terug naar de eerste First Date, in de televisie studio kantine ontmoeten Miss Modæl en Hannibal Lectœr elkaar, Miss geeft Hannibal een soort van knuffel en twee fraaie luchtzoenen, hij schudt haar de hand en kust haar op iedere wang één keer. Dan begint het moeizame gesprek, Miss Modæl praat veel over haarzelf en Hannibal luistert en eet zijn Hollandse maaltijd aardappels met spruiten en een gehaktbal.

Hannibal Lectœr – Maar je ging van de eerste man en je beschreef dit net als een relatie zonder hoogtepunten naar een tweede man en die relatie was net zo, waarom kies je dan iedere keer voor dezelfde soort man, als je weet dat dit niet werkt?

Vroeg Hij terwijl hij ondertussen een gehaktbal vaardig en zeer snel in stukken sneed.

Miss Modæl – Ik kan toch niet weten wat voor mannen het zijn, ik ontmoet ze en dan voel ik een klik en ga er op af of zij op mij.

Miss Modæl zucht een keer diep en taalt niet naar haar eten, ze heeft al vanaf het begin het idee dat ze dient als tussendoortje bij de maaltijd. Deze man kan ze maar niet overtuigen van haar goede inborst en haar wellevendheid. Ze kijkt op haar horloge.

Hannibal Lectœr – Verveelt u zich?! Waar aan dan? U zelf of aan uw eigen ervaringen met mannen met status en stabiliteit of u eigen woorden en levensverhaal. Het is wel u eigen falende voorkeur, u ontmoet deze personen op dezelfde locaties, u doet op geen enkele manier u best om andere mensen te ontmoeten, zelfs nu in dit programma heeft u gekozen voor een man die volgens u lijkt op de anderen, toch. Ik heb het idee dat u uzelf niet kent, maar denkt van wel. U type komt veel voor in u inkomensklasse, heel veel zelfs. Heeft u ooit lammeren horen krijsen? Miss Modæl – Lammeren, o nee, ik kom niet uit de boerenstand. Mijn ouders waren advocaat en architect, met lammeren hadden wij nooit iets van doen. Hannibal Lectœr – Heeft u ooit iets horen krijsen? Meeuwen, iets in grote angst, waar u voor op wou komen, dat u intens veel pijn deed, heeft u genoeg geleden MissModæl? Miss Modæl – Natuurlijk, mijn leven heeft zijn ups en downs, ik moest vaak herstellen na een relatie breuk, soms miste ik de kinderen van zo'n man. Ik heb gevoelens. Hannibal Lectœr – Het probleem is ik kan u niet geloven, u leven is eentonig, u kent geen echte verrassingen, er zit geen enkele bijzondere meerwaarde in uw leven, er is niks dat u waarlijk mist, waar u voor leeft of wil leven, ik krijg er trek van. Miss Modzl – Maar u heeft net een heel bord leeg gegeten en twee gehaktballen, ook die van mij! Hannibal Lectœr – Ik heb andere trek.

Op dat moment steekt Hannibal een vork in Mis Modæls oog en die valt pardoes voorover, ze is met één welgemikte prik morsdood. De camera's registreren vijf minuten lang het einde van deze date als Meneer Lectœr het hoofd van Miss zorgvuldig ontleedt en op eet in kleine stukjes met luid smakkende geluiden. Een vriendelijke ober schenkt hem tijdens zijn toetje nog een goed glas fruitige rode wijn in. Niemand neemt hier aanstoot aan, het is maar een date met een bepaalde teleurstellende klik. De kijker zal er ook van smullen net als Hannibal. Dit is toch waarom ze iedere dag kijken naar First Dates, leedtvermaak. Hier is het voor gemaakt.

---

William Shakespeare en K3 ; De Date

William Shakespeare had al kennis met twee van de K's. Zelfde Studio maar een andere tafel (4) op een ander moment. Hannibal is allang klaar met Miss Modæl en alweer met de noorderzon vertrokken naar een ander etablissement voor een smakelijk maal, een volgens hem leven onwaardig vlees gerecht.

K 3 was nog even bezig want ze was vergeten haar tepel piercing voor het begin van de uitzending te verwijderen maar het sieraad was de producer van K3 opgevallen tijdens het interview en hij wees haar bestraffend op haar volwassen gedrag. Er was zo een nieuwe K!

K 1 en 2 – Hoi William William Shakespeare – Ook hoi. Ik heb wel eens uitgebreider gegroet. K 1 – Wij houden van kort en simpel, net als onze doelgroep. William Shakespeare – Jullie wat voor groepsdoel? Ik snap de bekoring al van deze korte zinnen het maakt het leven en stuk sneller en niemand kan veel vragen stellen omdat er niets wordt gezegd. Politiek maar dan met weinig woorden. K 2 – Nee Ja kijk, we maken liedjes en tv voor kinderen tot 10 jaar K 3 – 8, ik kreeg net te horen dat we alleen nog maar kinderen tot 8 jaar mogen bereiken. Meer plaatjes, gebarentaal en een stuk eenvoudiger William Shakespeare – Jullie maken theater en muziek voor kinderen. K 3 – Tot 8 jaar. William Shakespeare – Het zijn waarlijk wonderbaarlijke tijden waarin jullie leven en werken, wat weet een kind van 8? Wat moet je hem of haar vertellen, is er pest in het leven, moet u spreken over dood, of seks, macht, stijl, het zware lijdzame leven. K1 – Het gaat altijd over liefde en pret en zo William Shakespeare – Moeten ze dan trouwen? Zijn er minnaars en minnaressen tot 8, Romeo's die hun 8 jarige Julia willen beminnen, kussen, hun haren willen strelen, de losse tanden uitwisselen. K 2 – Nee dat niet. Niet per c dan. William Shakespeare – Maar wat kun je dan doen voor zo'n doelgroep en waarom? Waarom moeten jullie dansen en zingen in krappe rokjes en jullie pronte boezem verbergen onder vrolijk kleurig gemerkt textiel. Wat is uw beoogde doel. K 1 2 3 – Geld. William Shakespeare – Ah, alles is nog hetzelfde, dus vandaar dat ik nu nog bewonderend wordt bekeken en gelezen. Dat er op straat unselfies met mij worden gemaakt. Ik hier zit, met u en praat over koetjes, 8 jarige doelgroepen en kalfjes. Een vers uit de schijndood herrezen. K 3 – Ja dat klopt, maar ik ben wel blij dat ik u eens kan ontmoeten, maar nu moet ik weer in mijn rol kruipen. Het is en blijft show meneer Shakespeare. William Shakespeare – Ik was nooit alleen maar voor de show, K 3. K 3 – Dat is geweldig William. U bent echt te gek. William Shakespeare – En of ik dat ben. Laten we deze afspraak verder voortzetten buiten deze benauwende ruimte onder groot wattage, vol loerende ogen die hun tijd willen wegkijken met onze schaamte, vernedering, en overdaad aan ijdelheid. K 2 en 3 – Ja leuk. K 1 – U heeft toch geen niet kinderachtige bedoelingen? William Shakespeare – Niemand heeft mij in mijn geschreven werk daarop ooit kunnen betrappen, ik was een en al zelfcensuur en metafoor, ik spreek nog altijd in bedekte termen. Ik sprak over trippelende vogels, de roos, klinkende tongen en nimmer direct over niet kinderachtige bedoelingen. K 1 – Dan is het goed, ons inkomen mag niet in gevaar komen. We hebben vaste lasten. Kom meiden we gaan ons omkleden. K 3 – Ja, een verkleed feestje, dan mag ik mijn meisjesring weer dragen. K 2 – Laten we daar een liedje zingen met klinkende tong. William Shakespeare – Precies ja. Maar voor de kijker van dit theater is er eerst nog drama nodig, het spel is hier nog niet gespeeld, mijne dames met de sinistere kinderziel. Het publiek moet morgen wederom kijken naar andere episoden met Celebrity First Dates. Het kan niet zo zijn dat wij hun ogen en oren niet bekoren met hartenzeer en speelse vreugd. Wat wij doen buiten het kleine beeld toneel van het wanhopig verlangen ontgaat hun, we moeten er hier een einde aanmaken. K 1 2 3 – Een einde, o nee! William Shakespeare – Het is nou eenmaal zo, jullie doelgroep moet eens kennis maken met volwassen dramatiek. U hoeft niet allen de dood te spelen, het mag ook één K zijn. K 1 – Maar wie van de drie K's je stelt ons voor een zware K keus. K 2 – Hoe dan, waaraan gaan wij ten onder, wat kan onze doelgroep waarderen, ik bedoel we moeten wel terug opstaan uit dit duistere gedoe. De doelgroep moet niet denken dat wij hiermee kunnen stoppen. William Shakespeare – Laat mij u het dramatisch verloop in het oor fluisteren. K 3 – Oké dan, ik fluister het door aan 1 en 2. ... K 1 2 – Begrepen. ... K 2 – He K 1 wat heb jij daar toch in je ogen? Je zit zo te wrijven. K 1 – Ik ben zo moe, het is mijn tijd om te slapen. K 3 – O ja, ik snap dat, het is ook al bijna 8 uur. Het is echt jouw bedtijd. K 1 – Mijn bedtijd! Wat bedoel je daarmee! K 2- He He! Rustig vriendinnetjes. Niet zo vreselijk gemeen en boos laten we dit kinderachtig oplossen. William Shakespeare – Ik vond de kritiek wel terecht van K 1, K 3 koos haar woorden zorgvuldig en met de intentie om haar te treffen in haar zo goed als volwassen kinderziel. Het is toch logisch dat dit Satanische gevoelens aanwakkerde in haar onschuldige en zo vermoeide hoofd. Wie zou niet een wreed offer willen brengen na zoveel kwaadsprekerij. K 1 – Ja, Ik ben des duivels op je K 3. Kom hier jij. K 3 – Hou op. Niet doen, niet zo hard aan mijn staartjes trekken. Dat doet pijn.

Een schermutseling ontstond bij tafel 4, de camera's toonden het gevecht in close-up, de K's lagen te rollebollen over de vloer en scholden kleine meisjes scheldwoorden zoals; rottig meisje en beugelbekkie, vieroogje, suffie, en hang buikje. Uiteindelijk greep K 2 een fles wijn (een nepperd, met een restje bloed van Miss Modæl) en sloeg die op het hoofd van K 1. Zij bloedde zogenaamd hevig haar eigen bloed, raakte buiten beeld bewustzijn en de vrolijke K3 ambulance eenheid kwam erbij, ze voerden de K af op een fel roze brancard, de overdreven huilende K 2 en K 3 gingen met haar mee en zo verlieten ze de opname studio van Studio1000 en één nacht, richting kleedkamer. William Shakespeare liep rustig de studio uit, schudde de hand van de makers van First Date. Ze kregen zijn valse complimenten maar deze valsheid ontging de makers. Die glommen zo van trots dat het de waarheid verblindde.

Welterusten 2.

I was sick of all the pain Tired of all the shame that I felt But you showed me a way To never have a doubt And always to believe in myself Now I see

It was you That showed me who I am And taught me how to stand For what I know is real

Now I'm breathing for the first time And I'm leaving, all this behind I've become, what I am because of you It was you ♪ ♫ ♪

#12Stones

by Barry Graham

What some warmly call “community,” others may experience as a mob. In 2019, a friend of mine who’s a crime fiction author told me they were glad that the Mystery Writers of America had withdrawn its Grand Master award from Linda Fairstein, who, before becoming a novelist, was the prosecutor of the Central Park Five.

“I don’t think there’s a place for Fairstein in the community,” my friend said.

This told me I didn’t want to be part of “the community,” though, in Gary Snyder’s terms, my friend is probably mistaking network for community, as community includes people who don’t like or agree with one another. In an interview in the 1970s, Snyder pointed out there are networks of poets and networks of dentists. He said he had “followers” in the poetry network and the Zen Buddhist network, but not in the community in Northern California where he made his home.

No one could dislike Linda Fairstein, prosecutor, more than I do. I have no opinion, positive or negative, about Linda Fairstein, author, because I haven’t read her books. But I do know her books haven’t prosecuted anyone, innocent or guilty. And the books that made the MWA decide to give her the award have not changed since the decision to withdraw it. In giving in to pressure from those who dislike Fairstein the person, or their idea of her, in making a judgment ad personam rather than literary, the MWA showed itself to be not a literary community but a personal network.

Community is inclusive, not about who is “in” and who is “out.” In community, no one has the authority to exclude, to say who belongs and who doesn’t. In community, by definition, we’re all in it together. A network may be about cool kids and outcasts, Brahmins and Untouchables, but community can’t be.

My friend fell out with another crime writer on social media. The other writer had posted a quote from Mike Tyson, about boxing, and my friend responded by reminding them Tyson is a rapist. The other writer blocked my friend, who didn’t explain how a quote about boxing was invalidated by the criminal history of the former world boxing champion who said it. It seems no matter how authoritative a person might be in their field, if they don’t meet a certain moral standard in their personal conduct, then not only they, but their work and their expertise, are to be shunned. Whether or not they are proven guilty, whether or not they are imprisoned for a period of time, their livelihood, and their personhood, are to be denied indefinitely.

We should hope whoever finds a cure for cancer isn’t a rapist.

#cancelculture #virtuesignalling #socialmedia #community #lindafairstein #garysnyder #barrygrahamauthor

I'm losing my grandmother. She is dying from an infection that hasn't been treated for years, apparently. She has been ready to die for as far back as my recent memory will search. I thought I was ready for her to go as well.

She raised me, as much if not more so than my parents. I think I learned more from her because she was so much more interesting than anyone else in my family. She let me smoke medicinal herbs when I was ten. She taught me how to shoot a rifle. She had so many fascinating stories to tell. I wish I had listened to more of them. She is the link to a heritage and community that I never knew I was interested in until just recently. That link is almost broken. It will be completely, soon.

My grandmother is dying, and with her, a part of myself.

> Decided (or was limited) to Taster's Choice for the > “choice” of coffee this go 'round. It's the only > instant CostCo carries. I have never had it before but it > better be GOOD, because I am done with flavorless Dollar > Tree piss water.

Good luck. ;–)

> I should have never blogged

<adds “mind-reader” to tmo's talent stack>

> How do I interview Matt (Baer)?

Holy shit! What are they putting in Taster's Choice these days? ;–)

> I want to interview the creator of Write.as/WriteFreely. My > blog gets bad trash-ffic (trash traffic), and maybe if I > interview the person who made this service, people will > want to read this bloggo sometimes(?)

I'm pretty sure getting strong traffic begins with some form of bending over – which I guess shouldn't be a problem now that your back is back to 100%. ;–)

But, then, what does Inquiry know?

As far as Inquiry is concerned, if one can't “make it” doing what one naturally loves/is (I mean, of course with some polish/rigor...), it's just not worth sweating. Unless one's livelihood is dependent on it, of course. Because how long can one misery-free-ly sustain doing/being something other than what one is? (assuming one believes in the nonsense of “self”, that is... ;–) )

Like.. look at all the useless nonsense Inquiry pumps out. Are we talking the WTF-Zone or what?

But the content and content creation process are very much in keeping with Inquiry's so-called nature, so – A small cup of redundancy if it would please the reader? – it comes naturally, with meet joy part and parcel.

I will comply...

... with the directives given today by the National Weather Service in its heat advisory for San Antonio. Included in that advisory is:

The NWS encourages all to stay hydrated and to stay out of the sun if possible.

Roger that, NWS.

As a matter of fact, since we're supposed to have triple-digit temperatures here through the weekend I'll make it a point to stay inside under the a/c and maintain a good level of hydration throughout this heat spell.

The only time I have to be out over the next week is this Friday when I have a face-to-face appointment with my primary care physician. (Relax everyone. It's just a routine visit where he'll lecture me about getting more exercise and losing weight, but he'll tell me that all my lab “numbers” are very good and I'm doing fine. That's how it always goes.) And I'll be riding in an air-conditioned car to his office and back home.

And the adventure continues.

---

Published on 12 August 2020, ~12:10 CDT, this is my post number 55/100/365 of the https://100daystooffload.com blogging challenge.

#100DaysToOffload #blog #RoscoeEllis #Texas #weather

Ach wat, 't is niet voor niks zomer. H H Hier zomaar een h h herhaling.

De smorende agenda van Agaata

Agaata deed iets en ook daarna had ze iets te doen, en daarna. Zij had al vijf jaar de agenda vol, ze wist nu al waar ze over twee jaar en drie maanden naar toe moest. Haar agenda werd alsmaar zwaarder, het werd zo zwaar van alle mensen die moesten wachten en komen voor Agaata, die zaten daar maar te lummelen, ze wreven over hun buiken, vraten chips, dronken suikerdrankjes, ze zaten opgesloten in haar agenda, sommigen voor zeven zware jaren, de agenda zat vol met fruit, vlees, sap, pasta, saus, patat, en pinda's voor lunch, borrel, en diner afspraken, Agaata werd behoorlijk kort ademig tegenwoordig, ze bewoog genoeg en ze vloog toch van hot naar her, t gewicht lag meer op haar hart, in de bloedstroom en in de nare dromen. Ze voelde de spanning en ze plande daarom veertien extra afspraken met diverse therapeuten en ook die zaten nu vast in haar agenda. Ze voelde zich eerst heel erg opgelucht na het maken van de afspraken maar na een halve dag en meestal op rustige momenten, dan voelde ze de agenda persen, klemmen, drukken en irriteren. Dat ging over na het maken van een afspraak, en zo maar door. Agaata was overal en nergens op tv, voor de radio en in de krant maar thuis was ze nooit. Hooguit voor het raadplegen van haar thuis agenda. Ze vond thuis eng, een last op haar schouders, rug, een beklemmende omgeving, ze kon daar teveel redenen bedenken om iets niet of anders te doen, thuis vulde haar agenda snel aan met sociale contacten, dates, theater stukjes, allemaal broodnodige ontspanning.

Ze was liever op haar werk daar zwom ze in haar eigen en in andermens agenda's dat ging automatisch, iedereen was retedruk, had duidelijk iets te doen, ze deden vragen na en antwoorden, speelden diefje met verlos, mailden zich suf, vulden allerlei onzichtbare agenda's met brieven, documenten en stukken. Lekker lekker lekkerrrr, ze was daar kip lekker, maar na 15 uur sloot de zaak voor 9 uren en dan moest ze toch uit, en therapie, en fitness, nee, ze moest wat beter moeten, om af te raken van al dat moeten schreef ze zich in voor een jaar 'een niets moet alles kan cursus' op de dichte universiteit van weetikveel, ze voelde zich even heel opgewonden, geil, en heel gelukkig. Ze viel zelfs in slaap, toen ze wakker werd lag haar agenda boven op haar met zijn volledige gewicht van 50000 pond en drukte de laatste adem uit Agaata.

Het was een druk bezochte begrafenis, ze was nog zo jong en vitaal en iedereen kende haar, een tof mokkel die Agaata, maar 54 en zo'n vol en druk leven, iedereen vroeg zich af waarheen, waarom, waarvoor alleen Agaata vroeg niks meer, had nergens antwoord op en morgen en de rest van haar stille lusteloze dagen lag ze doodstil op haar laatste en eigenlijk enigste echte rustplek van haar voormalig leven.

Welterusten 1.