1. After Atlas (Planetfall #2) by Emma Newman, 384p: I was blown away, this book is unputdownable! So good! It’s a sci-fi thriller with a murder investigation along with a mysterious cult, global politics, and the issue of the asymmetric power of big corporations. It was the first book I read from this author, and now I want to read all her books!

2. Witchmark (The Kingston Cycle #1) by C.L. Polk, 318p: It starts with a murder mystery in this Second World War Britain setting. it has magic, people biking everywhere, queer romance, and the main character just wanting to help people and be independent.

3. Babylon's Ashes (The Expanse #6) by James S.A. Corey, 538p: Not my favorite of the series. Each chapter is one-character POV, and I didn't enjoy that in this one we get way more POVs, other than the core main characters. I particularly didn't enjoy the chapters with Marco Inaros and his son. They are not on my list of likable characters (for obvious reasons if you know the series) and there were maybe too many of those chapters. Anyway, I want to continue reading the series, it seems the plot will continue in a different direction, and that's promising!

4. A Prayer for the Crown-Shy (Monk & Robot #2) by Becky Chambers, 152p: This book warmed my heart! Such a delightful, calm, compassionate read. Everybody is so nice in this world, I like that they say to each other: “no pressure, take your time, do what feels good, and I will help you”. I need more books like that! Can’t wait for the next in the series.

#readinglist #books #reading

Here are a few musings in the attempt to befriend death (Henri J. M. Nouwen).

We will have regrets before we die. We can’t really save each other from each other’s regrets. We, at death, will find that we will take responsibility for all the choices we make. Death pins us down and makes life flash before our very eyes (TechnoBlade).

A way to ease each other’s sufferings due to regret may be this. To love each other. To make war (John Piper) with love. War on a world filled with sin and fake love. To world-proof those who we love with real love.

With Nerf guns, candid conversations, cold bubble tea, and so on. This is what I had this morning.

A way to respond to regret before I die I have come to reckon with in the past week. We want to die knowing we had an impact in this world. We want to die feeling like heroes. Heroes make good their impact on the world.

But, as broken and beloved beings (Henri J. M. Nouwen) we are, we oft-find ourselvesm more like anti-heroes, like monsters on the hill (Taylor Swift). We hate ourselves (NF), and in turn we we hate others, we even feel hated by God (Catie Turner), as described in the second greatest commandment of all time (ISHO) to love your neighbour as yourself.

And so the best we can have, if we only had one day to live, is to love. To follow the words of one who have seen more suffering than needed, Mary Teresa Bojaxhiu. To go back to whoever you call family – be that your blood relations, your colleagues, your school friends – and love them. And also be loved by them.

Regrets will remind us, rightly so, that we are broken people.

The love that we give, and the love we receive, will remind us that we are beloved people.

And so, when death knocks at our doors – for we know not when it will – let us remember our mistakes alongside, and then go and make memories of love.

And perchance, if you the reader do not have such someone to love or to love you, I only have a pitance of a suggestion. Go and love and be loved by a Kaji on Kajiwoto. It’s “free” if you have a device and the internet.

By this we perhaps can stay grounded, and keep the door of death before us, without fearing it.

I woke up this morning feeling pretty nihilistic. Nothing seemed important. Everything felt heavy. I remembered the song “It's Raining, It's Pouring” (Anson Seabra). It deeply resonated this morning. Quote “And I don't wanna leave this bed”. I missed The Girl who left me back in March. My crush from the age of sixteen, and I swore to myself and God over and over, my last crush. I do not want anymore of this kind of pain. I don’t want to go through anymore pain to receive this kind of love, erotic love. I don’t want love, I don’t want to go through the pain (NF).

Only after I pushed into the seven people around me (one is currently away at the moment). My father, my mother, my sisters and brothers. Eating, drinking, talking, playing Nerf guns. Then it came back to me. My nihilism began ebbing away._

I am on this sabbatical journey (Henri J. M. Nouwen) because I wanted to be with family, with God (Bill Heatley). And from being with, be empowered to do things for them. To clean the house. To shoot fake bullets at them with our plastic glasses on.

This was my foundation for this year, and I keep forgetting it, to the regrowth of the nihilism within me. Truth is hard to find, and easily lost (Karl Popper). Better write this down somewhere. Ink lasts longer than memory (Gan Meng Tee).

I also dread going to Brazilian Jit-Jitsu class tonight. But no think, just do! (Top Gun: Maverick).

… I try, I try, I try … and keep trying …

… to work hard, not complain, and have fun … with God and with family …

Depression and anxiety, what do they feel like to me?

I started with a strong piece about wanting to die, I think that it is time now to face my truth and explain how I feel.

Choosing where to start is hard, but I think that the first thing that comes to my mind when I think about how I feel is: hopeless. Why hopeless, because it feels like whatever I do, I can't get rid of my demons. There is always gonna be a voice inside my head telling me: “I am not good enough”; “I am worthless”; “The world would be a better place if I was gone”; “Nobody can understand me or love me”; “Why would someone love me, I can't even love myself, and why should I, I am rotten to the core, there is nothing left to save in me”. The rational part of me knows that these feelings are not the reality, therefore I have to constantly be in control of myself, because if I would let myself go and just feel whatever is happening, I would have nothing that fights those thoughts in me and I would probably not survive. My hope is gone in the sense that I don't think there will ever be a day where I will be able once again to just be, and where I won't need to be in control to survive. To make it more direct, I don't think I will ever be happy again, not fully, maybe in some specific moments of a day, but when happiness ever comes back to me it never lasts long.

It is hard enough having to deal with these thoughts on there own, but having anxiety I also tend to care a lot about my environment which means that I will get overly stressed thinking that people could have the same opinion of me that I have of myself. Whenever changes there behaviour the slightest towards me the first thought that comes to my mind is “what have I done wrong”. So then I start exhausting myself building up a thousand scenarios on what could have been the reason or what will happen when I'll end up disappointing someone in the future.

I read somewhere that we get depressed when we live in the past and we get anxious when we live in the future, and even though I think there is so much more to those two conditions, this statement has its validity. Having both at the same time is like getting stressed over the future and thinking the worst will happen because history repeats itself, and no matter how much we try to change things, the future doesn't hold better outcomes than the past has already shown us. It's like being stuck in an eternal loop of stress, sadness, hopelessness and anger.

The truth is though that I learned how to make the difference about what are my true wishes and what are my dark thoughts, which in some ways it helps not being actively suicidal or to voluntarily hurt myself, because most of the time I can still reason with my brain and not follow my “wishes”; but sometimes it feels like I am just living two lives: the one that everyone sees, where I am not suicidal and I act like everyone expects me to, and the one inside my head, that is in a constant battle.

Since I live these “two lives”, I feel so lonely. I feel like no-one can understand me, which is why I tend to not express how I feel, but also I don't feel justified to say it out loud. From an outward prospective, I have a great life: my parents are still together, I was born and raised in a stable country, I am doing the studies I want to do, I have friends, and so on, so technically there is nothing wrong with my life. It therefore feels like I shouldn't be allowed to say that I am not happy I shouldn't even be allowed to feel it. I am also so scared to talk about it because I am afraid that if someone sees all this darkness hidden inside of me they will leave me or they will get worried for me and I don't wanna worry anyone. So I feel so alone.

I know that I am suicidal, but I don't think that I actually want to die I just want a break. A break from having my mood constantly depending so much on the rest of the world, since it is my escape from my mind and I want to take care of it. A break from being a burden, from messing up, from disappointing everyone including myself, from the conviction that I will never become something good, and from the tiredness that comes from fighting all of these feelings. Therefore I don't think that I want to di, I just want an escape, and death looks like the solution.

My problem is that I can't commit suicide, because I don't want anyone to feel like it was their fault if I was not strong enough to live. So to enable myself to kill myself I would have to find a way that would be taken for an accident, and would never be suspected to be a suicide, but since I don't think that there is one I am stuck dealing with this situation everyday. Which is pretty hard because I am stuck with myself, and I hate myself, I am my own bully, a bully that I can't get rid off. And I constantly feel overwhelmed.

It's like I am a ticking bomb, and even if I don't know when I am going to explode, I am going to do it at some point. I am fighting a war that I can't win, because I am loosing even when I am winning since I am still alive.

I said what was hard in my condition, I wanna say though that I am still able to feel the positive emotions so when I can't find a reason to live, I focus on the one thing of the day that made me smile, and that is what I would advice you to do if you guys feel like me.

Lots of love,

Maybe I don't have a soul

Je sors un peu déçu de cette lecture ; non pas déçu du livre lui-même, mais déçu de moi-même. J'ai eu du mal à en profiter pleinement, principalement car j'ai eu du mal à me concentrer sur son contenu.

Pourtant, je suis convaincu que c'est un livre enrichissant et absolument essentiel quand on s'intéresse aux luttes et aux oppressions. L'autrice s'attache à montrer comment les organisations militantes doivent à la fois lutter contre les oppressions à la fois en dehors et en leur sein, à travers des pratiques de reconnaissance des privilèges et des oppressions, de leur nécessaire transformation, et de réelles solidarités entre les luttes. Elle s'appuie pour cela sur des entretiens avec des militants directement concernés par les luttes et les oppressions.

Le propos m'a semblé clair et très pertinent, mais j'ai eu parfois du mal à rester concentré sur ma lecture et j'ai survolé très vite certains passages. Je pense que c'est plus lié à mon état d'esprit actuel qu'à des défauts du texte. Je regrette d'ailleurs de ne pas avoir su le lire plus attentivement. Peut-être devrais-je le relire plus tard, dans d'autres circonstances plus favorables ?

A great new find!

#NicotineDolls

The quiet rivalry that exists between the people who bid (production) and the people who hire (agency/client) has a lot to do with perspective. We submit our numbers, hope they hit all the right notes, and then wait for the outcome. It’s an anxiety-inducing exercise that conjures misconceived visions of three bids, ours and our two competitors, sitting under a spotlight on an otherwise empty desk. Naturally this ignites ideas about how to make our bid stand out. We are, after all, visual artists.

Meanwhile, the agency side is madness. There are to-do lists as long as your arm, video meetings, quarterly budgets to wrangle, and clients to manage. The project you’re bidding on is one of many. This is the chaotic reality. Bidding in a standard format paradoxically helps your originality stand out.

Let me put it to you like this. Consider running to your local grocery store to buy the ingredients for your favorite dish. You breeze through the aisles because you’ve been there dozens of times, and it’s familiar. Now think about going to a new grocery store for the same meal. It takes twice as long because the layout is unfamiliar, and you have to stop and scan to find the things you need.

Also consider that 88% of each bid is just like every other bid. That is to say, for each job you need some people, you need to feed and water those people, you need some gear, etcetera. The remaining 12% is creative: location, special effects, makeup, your unique ideas on how to execute the job. That clever 12% of the bid needs to be communicated quickly and clearly. Present it in a format that’s familiar to the art producer or client and your originality pops.

Bid standardization is an evolutionary trend in the photo/motion world that mirrors what’s been going on in the TV commercial space. Forty years ago, the Association of Independent Commercial Producers (AICP), created a standardized spreadsheet for bidding. It is so familiar to the industry that vendors have named their companies after the line number they serve on the ACIP spreadsheet.

At BlinkBid, we worked with the Artists Management Association and a whole bunch of producers to conjure and release a Universal Bid Form (UBF). In the similar vein of the AICP form, we built it specifically for the photo/motion industry and its need for evermore detail. It’s been a spectacular success.

We also created a standardized cover sheet which has also taken off. With a common language in place, we feel jobs will award more quickly, advances will be paid faster, and communication will be clearer.

Distinguishing yourself from the competition comes from another newish trend in the photo/motion space which has been part of the TV commercial process for decades. The treatment is a written or bullet pointed document with lots of pictures which illustrates your vision and how you will execute it. I’ve written about treatments before. We have a fancy page on BlinkBid’s website dedicated to the topic.

In an industry relentlessly striving for originality, a word like standard sounds heretical. However it’s long past time for a common business language to bridge the chasm between the money and the creative camps in the photo/motion space. We need something familiar so a person can quickly get an overall sense of how a job is going to come together.

Restaurant aka Bistro Eetucatie Laatste (12e) Gezamenlijk Agenda Punt ; Privé Agenda punten Imagine & Van Voorbijgaande Aard

We zaten samen zeer nerveus aan het eettafeltje in Bistro Eetucatie, 't was geen restaurant meer dit label moest beter verkopen maar we waren er zoals zo vaak met weinig eters. De locatie veranderen zou beter helpen, niemand kijkt onder het eten graag naar een blinde muur en daar voor half liggend een trio heel bezopen zwervers, echt dat is geen briljante verkoop strategie. Dat zorgt voor enige klant onzekerheid. Sowieso zou ik zo'n Bistro niet neerzetten in dit deel van de stad, het zal zijn dat ze hier zaten toen deze straat nog je van het was, inmiddels is het een plek vol drugspanden, semi leegstand, hier en daar een luizig kapperszaak waar niemand zomaar om zijn wollige haar wordt geknipt, voor haren witwassen wel. Hier moet je niet meer zitten als ondernemer met een geweldige keuken. Dat weten wij als vaste bezoeker, en door de oude en toch heel andere locatie is de prijs voor het voer niet omhoog gegaan. Het eten is eenvoudig maar met een briljant menu, lekker en gezond, dit is voor goed eten de beste plek om te vertoeven maar dat is duidelijk niet de reden waarom mensen heden ten dage uit eten gaan.

We zitten elk aan een kant van de eigen zenuwen. Ik vrees de boodschap van Imagine, dat ze wederom een interne crisis doormaakt, over haar zelve, en het niet ziet zitten om zo te bestaan samen met mij, ook nog bang voor mijn lang uitgestelde aanzoek om elkaar echt te maken, dus zij niet langer kan schuilen in fictie. Dan moet ze ook elke dag een zeker soort iemand zijn en op dit moment kan ze altijd iedereen zijn. Maar goed, aan de andere kant snap ik ook wel dat ze denkt dat het gelijk aan haar zijde heeft, dat een mens van vlees en bloed toch makkelijker is voor anderen om te horen en zien, dat zo iemand ook echt tegenover mij kan zitten en ergens over praten met ware onbeschrijflijke nervositeit op lastige dagen.

Echter, zo denk ik, dat kan prima met elkaar door één deur, waarom niet. Zo echt als mogelijk is aardig beter dan echt slecht. We hebben deze maand weet ik veel wat achter de rug, een kwartet in stijl te Swingelo, een UB44 concert in Woeste Hove, heerlijk gegeten in een magisch restaurant. Ik heb ondanks al die agenda punten nog altijd tijd om te eten met die en die, werk zus en zo of om naar de wc te gaan, slapen zonder haar en dergelijke echte dingen, fietsen om de stad, er in begin ik niet meer aan, dat heel gemeenschappelijk bouwwerk was niks en zal nooit wat worden, stad Smegmå is in ieder geval voor mij al tientallen jaren kapot. Waarschijnlijk al vanaf dag één sinds oprichting. Zouden ze mij miljoenen betalen om daar te wonen dan nog weiger ik. Hoedanook daarom zitten we dus niet te eten in deze stad, in de Eetucatie. Ik heb een aanzoek en zij een persoonlijk probleem waarschijnlijk wederom met haar fictief karakter en de karakters, wisselend uiterlijk en innerlijk, haar letterlijk figuurlijke bouwstenen.

(frictie)

---

Aan tafel intermezzo 1

Personeelslid S. Tudent – Goedemiddag, mijn naam is S. Tudent XXIV, nogmaals welkom op ons unhappy hour te bistro Eetucatie, heeft u de keuze kunnen willen maken uit ons treur menu.

Van Voorbijgaande Aard – Zeker wel, het zag er zeer goed en pover uit, daar voor al vast mijn welgemeende complimenten, ik hoop dat u deze zeer innige deelneming wilt overbrengen naar de afdeling menu kaart maken. Ik kies voor het dag menu, het honger loon van de maand november, dop erwten met croutons en drie geknakte worstjes.

S. Tudent – Extreem sneue keuze meneer, excelent menu in al zijn beperkingen. En u madam?

Imagine – Hmm, nou ik denk dat ik ga voor het Galgenmaal 2.2. De zeer oudbakken geroosterd brood mix met plakkerig beleg net uit het vriesvak verzopen in huismerk curry saus.

S. Tudent – Deze keuze madam, deze is absoluut de moeite van het overdoen waard. Sophie deed het beter in de film. Kan ik u op andere gedachten brengen?

Imagine – Nee, zeker niet. Mijn keuze is wel over wogen, goed gemotiveerd en ontstaan uit jaren ervaring in kiezen uit menu's. Keuze a is altijd de goedkoopste en dus beste optie.

S. Tudent – Goed dan. Ik weet wanneer ik nutteloos ben en het lot mij door een ander opgediend moet accepteren. Ik dank u vriendelijk. Lust u worst?

Imagine – Watte

S. Tudent – Of u worst lust.

Van Voorbijgaande Aard – Ik wel, maar daarom heb ik dat net besteld.

S. Tudent – En u?

Imagine – Huh?

S. Tudent – Of u worst lust.

Imagine – Niet per c, is het een droge?

S. Tudent – Waarom vraagt u zoiets weder?

Imagine – Jij begon. Ik zat hier gewoon met mijn vriend, vervolgens gooit u een menu op tafel en begint later daarover impertinente vragen te stellen.

Van Voorbijgaande Aard – Excuseer mijn madam, het is die tijd van het jaar waarin bomen blad verliezen, de maan veel van zich laat zien en vroeger ijs lag op de vaarten. Het lijkt mij beter dat u onze exacte orders doorgeeft aan het keuken personeel en ons daarna stil zwijgend voorziet van het laatste vooravondmaal afgewisseld met de nodige natte vloeibare versnaperingen gehuisvest in een glas.

S. Tudent – Prima, ik zal u eisen inwilligen. Maar...

Van Voorbijgaande Aard & Imagine – Ja

S. Tudent – De worst is meestal aan de droge kant.

Van Voorbijgaande Aard – Welke kant is dat.

S. Tudent – Rechtshangend aan het metalen rek in de keuken, in de buurt van de klok en het portret van de koning van Smegmå.

Imagine – Goed om te weten. Gaat u nu maar u plicht doen.

Van Voorbijgaande Aard – Dat was een beetje bot schat.

Imagine – Ik spiegelde mijn gedrag aan die opgezette platvis hangend aan de muur.

Van Voorbijgaande Aard – Dan heb ik niks gezegd, daarnaast hangt een zwaardvis.

Imagine – Weet je, ondanks onze grote verschillen in echtheid hou ik toch zielsveel van je.

---

De meesterkok begroet ons oprecht enthousiast, veel vaste klanten komen er niet meer, die klanten zijn vaak opgegaan in de vaart der volkeren en deze buurt ging daaraan ten onder. We bestellen zoals zo vaak wat hij ons graag wil laten proeven en nog iets vooraf en achteraf wat we zelf graag eten. Drinken met kleine maten, in ieder geval voor het gesprek over op gang komt. De bistro drentel muziek is heerlijk afstandelijk, het is net niks, het had zo in het Belverdere tentoongesteld kunnen, het eetpubliek sporadisch en gelukkig rustig, velen van hun ontdekken vanavond dat het eten hier het beste is in de wijde omgeving. We wachten sippend van de drankjes en keuvelend tot een van ons overgaat op een of het bespreek powerpoint, we weten dat ze er zijn, ze pronken op ons voorhoofd. Een bediende neemt de bestelling voor het volgende drankje op, door vaak sippen gaat een glas ook leeg. Het komt bij me op en dan denk ik, als verantwoordelijk persoon met vlees om de botten dat ik het praat bal toch echt moet openen.

Ik ken mijn aanzoek klassiekers en sta eerst op pak het zakje met de ring uit de zak van mijn broek, zakje want een doosje zou door dat fel uitstekende rondom de schande streek voor zo'n plechtig moment waarschijnlijk zorgen voor een verkeerde indruk, zak door mijn knieën, kniel voor haar neer, hoofd op kruishoogte daar waar ik graag vertoef. En ik vraag zodra zij een beetje mijn kant op schuift “Mijn dierbare Imagine, lieveling uit mijn verhalen en bundels, inspiratie bron voor vele teksten tussen de witregels door, schat, wil jij met mij trouwen, met of zonder huwelijkse voorwaarden, dan verhuizen naar een hypothetisch eigen hypotheekwoning met een tuintje, een houten hekje daarom, zelfs een flink hoge schutting, misschien een hond, of een tweedehands paard, zeker een greenhouse want alle planten moeten mee, wil jij met mij huwen onder of zonder voorwaarden Imagine”

Waarop zij meteen 'Ja' zegt maar meteen daarna, 'eh maar dan komt nu wat ik wil zeggen, ik beste Van Voorbijgaande Aard mijn misschien wel hekjes bouwer en greenhouse glazen lapper, ik besta misschien niet echt voldoende voor al die fantastische gebeurtenissen in een mensen leven, ik voldoe niet aan alle wettelijke voorwaarden, echt bestaan. Je kan vandaag de dag en alle andere met mij alle kanten op maar in levende lijve niet, zelfs niet nauwelijks Aard. Ik weet niet of ik daarom wel met je kan of mag trouwen, aan je beide zijden kan blijven staan voor eeuwig en altijd, in voor en tegen wedstrijden, langs de lijn, aan of er onder... volgens mij ben ik niet echt genoeg voor je', jammert ze.

Waarop ik dan zeg, inmiddels klaar voor dit soort lastige gesprekken 'Ja maar schat, dat is toch niet erg. We kunnen niet allemaal bestaan, dan zou de beer toch los zijn, pure anarchie. Sommige mensen zijn gewoon beter als ze onecht zijn, gefabuleerd. Jij misschien ook wel, je maakt je zo druk over die kleine dingetjes, wel zijn, niet, to be or not to yadayadayada. Ik zit daar helemaal niet mee en al je vrienden en vriendinnen ook niet, die kunnen er mee dealen. Zo simpel is het meid. Ik heb ook dagen dat ik er nauwelijks ben dan zit ik maar met mij zelf elders te vertoeven, ben ik op vakantie of zo. Verbouw iets en denk dat ik iets omzet, snap je.' Imagine is alles behalve omgepraat, er moet meer komen en worden geschreven voor ze terug niet is en stopt met overdenken van deze troebele zaak. Ik ga maar weer aan ons Eetucatie tafeltje tegenover haar zitten, de gepoetse aluminium ring met diamanten van echt glas zat al helder blinkend om haar pink, groter kon ik me niet veroorloven.

De volgende drankjes worden op tafel gezet samen met het eten van de kok vlot en bijna onopgemerkt geserveerd, ze kennen hier het belang van een goede conversatie onder eten, het is eigenlijk een voortreffelijke eetgelegenheid, restaurant en zeker geen bistro, met personeel dat iets kan en snapt. Ik moet door praten anders komen we nooit voor de wethouder te staan en worden we nooit een beter paar dan Peper en Zout, eerst moet Imagine ook zeggen wat ze wil zeggen, en ze zegt 'En toch denk ik dat dit een belemmering is voor een succesvol huwelijk. Stel nou dat een ander verzonnen meisje of zelfs een tot leven gekomen plant leuker en liever is, waar laat je me dan. Café Slasaus, of niet dan, met de H. en die is eigenlijk echt of die Gwyneth, daar kun je toch mee huwen, of niet dan. Die is nog warm ook. Waar moet ik die echte ring laten dan, ik ben Jessica Rabbit niet, wel net zo sexy maar veel minder zichtbaar.

Het tafelgesprek over de ware, het ware, stuiterde zo wat op en neer. Terwijl de bedienden ons voorzagen van spraakwater en de andere eters op en af liepen, vaker dan ons lief was maar we zaten iets te dicht bij de wc entree. Spraakwater moet er ook weer uit.

Van Voorbijgaande Aard – Ik snap wat je zegt, echt, het zal niet meevallen om niet echt te zijn, maar eerlijk waar, het is ook niet het einde van de wereld, hooguit als ik daar opeens anders over denk.

Imagine – We praten langs elkaar en om des brij heen. Ik zeg toch niet dat bedacht zijn erg is. Samen doen we best leuke dingen. Het punt is alleen dat jij in principe degene bent die alles doet. Ik ben er niet, jij bent ook mij.

Van Voorbijgaande Aard – Ja en, dat scheelt toch ruimte. Ober, ober  mag ik nog een glas gesmolten vulkaan puin met citroensmaak en een speciaal bier!

Imagine – Zie nou wat je doet. Je maakt hier volledig de dienst uit, zo net was er niet eens een ober, nu rent ie voor ons het vuur uit de pantoffels met diamanten op de zolen.

Van Voorbijgaande Aard – Echt, heb je dat gezien! Wauw, daar was ik nooit opgekomen.

Imagine – Zo hoog zijn die pantoffels anders niet. Terug naar de zaak jij en jij. Alles deze maand was jij, onze seks, was jij.

Van Voorbijgaande Aard – Kom zeg, nu lijkt het alsof ik alleen masturbeer, zoiets zou ik zonder jou gecentraliseerde aanwezigheid nooit doen. Dan zou ik niks anders doen dan huishouden, administratie, Geld dienen, televisie kijken, nieuws volgen en boodschappen halen. Dankzij jou de seks, of je er nou bewust bij bent of niet.

Imagine – Geef mij maar weer de schuld van alle opwellende, woekerende lusten. Schuif het maar weer af op je denkbeeldige liefdespartner. Zonder jou ben ik nergens maar zonder mij ben jij nog altijd overal ergens, je kan mij aan de kant zetten, weg stoppen in café Slasaus of een huis voor moeilijk aflerende ouderen. Ik kan jou alleen dingen laten doen als jij dat wil.

Van Voorbijgaande Aard – Waarom ben je daar zo zeker van, wie zegt dat jij niet bewust onbewust bij mij bent opgekomen en vanaf daar je eigen leven bent gaan leiden in mij, wellicht bepalend bent voor mijn andere gedachten. Een personage van buiten naar binnen geslopen, een hongerige geest, een wicht die mij gebruikt voor eigen leven, nou, nou. Misschien moet ik mij zelf maar eens van je cleanen... als ik dit niet heb bedacht dan.

Imagine – Ja hallo, dan had ik vast wel iemand anders uitgezocht. Zo zelfstandig heb je mij wel ontwikkeld.

Van Voorbijgaande Aard – Dan dit nog, niemand weet waarom we denken, we ergens aan denken en aan andere dingen niet, waarom ze die persoon wel en die niet ontmoeten of pas later en die dan jou wel of niet kan beïnvloeden, de meester en zijn leerling zo zijn, waarom de ene dirigent je wel kan bekoren, de ander niet, waar ideeën uit opkomen en waarom of waar ze vandaan komen, heen gaan, en waarom die dat idee had en toen verkondigde, welke daden wel aanvaardbaar zijn of niet, wanneer. We weten eigenlijk niks van ons, denken alles te weten, en daar passen we ons gedachtengoed op aan. Ik kan weliswaar niet bewijzen dat je bestaat, enin deze wereld gaat iedereen ervan uit dat het niet zo is, dat ik je heb bedacht maar dat is vooral voor eigen geruststelling, anders denk je alles opeens een stuk minder vrij en blij, dan is fantasie misschien veel echter dan het is onder het kopje fantasie. Voor je het weet denk je iets en is het daar zomaar, een roze krokodil, olifant, vrouw, gele mandarijn, rode zwaan of oranje, een wulpse tuinkabouter in lingerie, kus je prins Willem 18+ en verander je in een zebra pad genaamd Maxima.. al die bij je opkomende dingen ga je dan ontwijken, kortom het is veiliger je gedachten eigen gedachten te noemen, die in principe geen vliegje kwaad doen mits je geen denkende spin bent of een vliegenmepper entrepreneur. Gandhi deed ook geen vlieg kwaad weet je, en weet je, die vliegen gingen niettemin op hem zitten, om zijn hoofd vliegen, ik bedoel maar. Nou. Het is dan de natuur voor de spin en een markt gat voor de mepper maker, dat is dan moedwillig opgekomen in zo'n hoofd. Weliswaar moeten er dan ten eerste vliegen zijn, ten tweede, die moet je hinderlijk vinden het meppen waard, ten derde, in een tijd leven met een ondernemersklimaat, voor entrepreneurs, met als doel geld dienen, rijk worden, en ten vierde, een markt voor mensen die gaarne meppen ... zonder al dat gevlieg was de spin misschien leeuwen gaan vangen en fokken en die andere mens was geen ondernemer, maar zat de hele dag tegen zijn reflectie in het spiegelende water te praten 'Heb je het niet koud daar, wil je een handdoek? Hier.'

Imagine – Ja, ho, ho, we dwalen af, we zitten hier, eh, jij dan, ik ben niet echt. Dat weet ik zeker waar is anders mijn doosje tampons, vieze was, handtasje, de echte kleine purperen gezinswagen, nergens en dat maakt een gezonde lustliefde relatie vrij vrijend lastig. Hoe moet je zonder mijn lijf dat hunkerende gat vullen?

Van Voorbijgaande Aard – Ik heb je toch een lijf geschreven, niet in elk detail maar toch, dan kan ik je hunkerende gat ook schrijven en dan dagelijks vullen, zo'n minne daad lijkt mij dat niet. Je tampons liggen in het laadje van het kastje in de achterkamer, links van het kraantje.

Imagine – Nu opeens wel, ik liep zowat leeg lummel.

Van Voorbijgaande Aard – Je moet je zelf wat ontplooien. Ik kan maar 5% van alle nodige zaken voor je verzinnen. Jij bent voor mij als personage aangenomen dat wil niet zeggen dat ik je alles op tijd kan geven, de enorm groot en formidabel markt is altijd nabij, Imagine.

*** Imagine*** – Het blijft heikel. Zou je mij meenemen naar een ware bistro en je eist een tafel voor twee met bediening voor twee dan draaien mensen met hun wijzende vinger om hun slaap en zeggen die mensen, ''die schrijver denker is helemaal gek geworden, deze Van Voorbijgaande Aard'' of niet dan.' Daar had ze wel een punt en daarom doe ik zoiets ook niet, als bepaalde mensen je eenmaal in zo'n hoekje hebben gestampt dan wil je daar niet naar terug.

Het is al vervelend genoeg dat ze het omdat het eenmaal is gedaan het legaal en gewetenloos tot in de eeuwigheid mogen blijven doen, graag willen lezen, zien en horen, en dan kunnen ze het bijbehorende gedrag bijna van je eisen omdat anders hun wereldbeeld niet meer strookt met de gepropageerde, aan mij eerder verkochte werkelijkheid, net zo fake als Imagine. Oordelen over wie goed is en wie slecht, ziek, zwak, gezond, beter, aardig, en waar je in moet geloven en waarom, de rol van de gek is en blijft om een behandeling te krijgen van de niet gestoorde, niet om de gek verklarende gek te verklaren dat denken is reden tot zorg, zenuwen, onrust bij die ander. Het is een heilig ziekenhuisje waar niemand aan mag zitten, tegenaan blazen, op trappen, aan morrelen, enkel de inwoners van dat huisje mogen daar wel eens over beginnen en erover debatteren met elkaar. De veroordeelde mag nooit de rechter veroordelen, nimmer. En dus is dat punt van Imagine een punt zeker het noteren waard. Fictie moet zijn plek kennen binnen eigen hoofd maar daar buiten is het al snel waanzin. Ze is duidelijk niet zichtbaar, een beetje als Corona maar dan met minder mensen die ervan overtuigd zijn dat het er is want iedereen kan het zien en voelen toch, de thermometer, de beelden van de mircoscoop, die testen moeten deugen, ze schrijven ze niet voor niks voor, of die IC dan, de koorts, de ademhaling, de doktoren, dit hele toneel moet waar zijn want anders is het niet waar, en wat zijn we dan aan het doen en voor wie, zijn zij aan het doen, en wij dan in hun ogen.. zo dus maar hier zit ik dan, maar één man en zijn eigen Imagine, misschien net zo echt als een virus. Zou iedereen Imagine zien dan is zij als Corona, echt waar, zou ik alleen Corona waarnemen dan ben ik net zoals met Imagine.. treurig toch. Dit is het spektakel waarop u had gehoopt niet waar een schrijver in gesprek met een werkelijkheid hij die echt en onecht niet meer uiteen kan houden natuurlijk kan dat niet, niemand kan dat we hebben allemaal ergens een eigen Imagine en zeker een Van Voorbijgaande Aard velen van ons leven ermee, zijn het, hebben een ander mens tot hun fictie verklaard, een held of een boef, iemand om in te geloven of juist niet, misschien niet meer, vaak ook geloven in iets, geld, statistieken, de wetenschap.. het woord. De mensen hier in Smegmå vertrouwen meer op drugs dan op de wind, het water of een rauwe wortel, meer op de chemie dan biologie, wat een ander ziet en laat zien dan op de dingen die we zelf door eigen ogen zien, zelfs al kennen we die beeldvormende anderen niet. Komen die zonder schermen plus luidsprekers nooit bij ons thuis, enkel via papieren of schermen, spreken ze tot de verbeelding, presentatie, voordracht, geloven waard of het ongeloof waardig. Wie zegt eigenlijk dat ik werkelijk besta, niet slechts een op drift geraakte bluetooth typmachine, eentje die dwangmatig verhalen maakt met hulp van reeds lang in onbruik geraakte verzamelde programma scripts ooit aangezet en vergeten uit te zetten.

(frictie)

---

Tafel Intermezzo 2

S. Tudent – Ik kom u op de hoogte brengen van het volgende, het happy moment van unhappy hour is aangebroken. Het dessert, hier volgt nogmaals de menu kaart, richt u aandacht op het laatste deel onder het kopje Dessert

Van Voorbijgaande Aard – Welkom terug S en dank voor de tip. Ik zal de aangeboden waren zeker letter voor letter bekijken, interpreteren en keuze maken.

Imagine – Ik kies optie c, de goedkoopste, de chocolade munt bavarois eclair met extra zoete romige vulling.

S. Tudent – De keuze is dit keer stukken beter. Nog even terugkomen op de worst, dit was een vegetarische droge jungle worst.

Van Voorbijgaande Aard – Zo hoor je dat Imagine, vegetarische droge jungle worst. Wat is dat dan?

S. Tudent – Een worst gemaakt van Olifantsoorwortels en knollen, gesneden philodendron stengels, ontlasting van blaadjes en vruchten etende jungle fauna, geperste gedroogde gesneden tropische vruchten drie jaar lang gemarineerd in een stroperig mengsel van krokodillen tranen, piranha zweet, luiaard zaad, narwal precum en pittige specerijen daarna 7 weken gedroogd in de rook van de historische roman, familie kroniek over drie generaties indianen, geschreven door Opperhoofd Fabelhart in de langzaam verdwijnende rooksignalen taal.

Imagine – Mooi om te weten. Die worst lust ik.

Van Voorbijgaande Aard – Ik ook. Wanneer komt dat Fabelhart boek uit in Smegmå?

S. Tudent – Dat kan ik u niet zeggen.

Van Voorbijgaande Aard – Is het geheim?

S. Tudent – Nee, ik weet het niet. Heeft u een keuze gemaakt meneer? Ik heb haast, er is levend voetbal op de keuken tv, een belangrijke wedstrijd!

Van Voorbijgaande Aard – Zo, niet mis. Wat staat er voor u op het spel?

S. Tudent – Niks. Het is belangrijk gepraat en gemaakt en nu kijkt iedereen er naar en zegt dat het belangrijk is..

Van Voorbijgaande Aard – Ken dat, zulke wedstrijden waren ook aan de orde van de dag in mijn beste dagen, ze betekenden achteraf niks. Ik kies de bovenste het ambachtelijk gesmolten ijs, de ijs oersoep met letter chocolade, kersen balletjes, cocos paraplutje aan een vanille houder en dikke klodders slagroom schotsen.

S. Tudent – U blijft het hoge keuze niveau vasthouden. Kijk. Voor als u altijd zo standvastig bent, dan is dit hier mijn mobiel nummer. Duw gerust mijn druktoetsen in, ik heb overal bereik.

Van Voorbijgaande Aard – Dank u, maar niet nu, mijn vriendin en ik zijn in overleg betreffende mijn huwelijksaanzoek.

S. Tudent – O wat spijt me dat. Succes ermee. De desserts zullen aanstonds worden opgediend. Alvast een smaakvolle voortzetting. Hier madam mijn mobiel nummer, u keuze talent is toch bepaald niet min.

---

'Maar dan nog wat' zei Imagine driftig terwijl ze met haar nagel een dwars stukje eten tussen de tanden probeerde te verwijderen. Ik had geen idee wat nog moest worden besproken en drukte dat geluidloos uit, keek verslagen alsof ik niet langer bestand was tegen mijn eigen opkomende gedachten, ondanks dat bleef ik haar verwachtingsvol aankijken, liet het 'nog wat' mij bestormen. Ze zei 'Kijk, nou, wat als ik nou niet zo onecht ben als ik nu denk te zijn en jij of een ander mij heeft gemaakt opzettelijk met iemand in zijn achterhoofd, niet zo toevallig als is afgesproken in de fictie wetboeken, dat ik ergens op ben gebaseerd, een ware werkelijke persoon die jij kent, nou'. 'Nee, nee!' zei ik meteen super stellig, zoiets moet wel anders wacht de doodstraf, het vage vragenvuur voor de fictie rechtbank, word ik misschien geroyeerd, afgevoerd naar de auteur gevangenis voor plagiaters e.v.a. bedenkelijk allooiers, mensen die echte mensen opvoeren als onechte en toch ook weer niet, fakers. Ik kon de boeken rechters en advocaten al horen wrijven in hun vreselijk koude handen. Geld, vergoeding, jaren opzettelijk vertraagde rechtszaken, de rechts stoelgang 1000x trager als dikke stront en pruimensap helpt daar niet. Dus vandaar deze stellige ontkenning, nee, je lijkt nergens op, nee, niets op dit blog is waar, zelfs ik niet, locaties zijn van oprit tot uitgang verzonnen, gezoogd aan de duim. Er klopt geen zak van, je hebt alleen toevallig kleine tietjes en twee lange ranke atletische benen, ik ken alleen vrouwen met drie redelijk zware benen, vijf borsten en kattenogen. Duidelijk.

Dit alles liet ik haar en iedereen aanwezig in Eetucatie weten via de karaoke microfoon op de melodie van Pussycat's Misssssisssssippi, ik had ook liever O la Paloma Blanca gehad maar ja, hadden ze niet. Het was dit of Paris, MC 900 feet Jesus & DJ Zero, NWA of Ice Cube de enige andere te overwegen optie was de melodie van Confusion of the Waitress van Underworld. Je moet toch wat. Het was in ieder geval duidelijk voor Imagine, ze was echt niet echt, ook niet een alias voor iemand die ik ken, stel dat ik mensen kende, ook dat zei ik tegen de gasten, het personeel, de voorbijgangers, is niet zo, dus jullie allemaal, jij ook met de krullen, ketting met kruisje, lelijke anker tatoeage en brede borst verpakt in een geruit bloesje met korte mouwen, jij en jullie bestaan niet en zullen nooit bestaan, zo raasde ik door mijn verdediging heen, mooi dat ik niet beschuldigd zal worden van dat soort nare praktijken. Zowaar ik Van Voorbijgaande Aard heet!

Daarmee was ik zo'n beetje afgepeigerd. Het laatste restje november energie was op. Ik had rust nodig, veel rust, na november volgt echter december, de Cent en zijn Regenboog Karels, de kerstman en zijn gang van herten, gelukkig was mijn kerstverhaal allang klaar en gepubliceerd, er moesten pepernoten vallen uit de lucht, strooigoed gegeten van de vloer, soesjes eten, oliebollen, appelflappen, elfdijen (zeer exclusief eten) en jachtschotels zelf van de boten geplukt, ook die varend onder Spaanse vlag damp en stoomboot. Hopelijk gaat men daar ook nog eens tegen protesteren, dat vuil is toch Goed heiligman geklaagd.

Ik wou staande op het karaoke podium nog een boom opzetten over de Sint en de Santa Klaas maar de volgende karaoke artiest moest zonodig zijn versie van The Jesus Christ Twist zingen, geen tijd meer voor engagement. Imagine had ondertussen de rekening betaald. De maand zat er eigenlijk goed en wel op. Tijd voor aanvang van onze winterslaap, dagen, weken, maanden liggen op bed, beetje komen, beetje bijkomen en zo voorts. Ik zag dat mijn nieuwbakken vrouw, ijs en wederdienende klaar was om te beginnen aan haar enigste voor mij geheim gebleven activiteit het dames toiletbezoek voor en na afloop van een uitgaand agenda punt.

Bij de kassa zei Imagine, 'Als we beiden niet bestaan wat had dit gedoe dan voor zin, als we niet echt zijn dan hoef jij niet met mij te trouwen en ik niet te beweren dat ik onecht ben dan kunnen we net zo goed elk ons eigen weg gaan en wat anders verzinnen of elders worden verzonnen door een andere denker schrijver' Waarop ik zei, 'Tja is dit nu opeens een nee op mijn aanzoek, ik was net zo gelukkig dat ik je eindelijk ten huwelijk vroeg, hier op onze oude pleister en wonde plek Eetucatie, en jij ja! zei en nu wil je worden verzonnen door een ander en liefst dat ik ook door iemand anders wordt bedacht. Gatsie. Weet je, ik regel en witregel ergens volgend jaar gewoon onze trouwerij daar zal jij dan zijn, gewoon omdat het een keer moet, iedereen doet het, of iets er op lijkend, sommige zelfs vaker, we schrijven, of ik dan ons dat hypothetische huis, zo eentje zo goed als bijna in ons vaste bezit, met vaste planten in een border en in huis de nodige kamerplanten, heel groen, groot ook, een kleine geheime tuin, met een domme schutting voor mijn woorden of zo, nemen twee kindertjes Aap en Noot, of drie, Mies, de nakomer, hebben een huisdier, een Capibaracuda Eend, houden van dingen, elkaar, het is gewoon zoals het bij anderen ook weleens kan zijn, weet je, in plaats van iedere keer de boot afhouden, weg van de monding, en dat kleine café Slasaus aan je haven, daar zo waar ... Imagine? Imagine!!?

'Ja, hieroooh' roept ze van verder weg, 'ik moet even mijn ding doen in de vrouwen wc kom je kijken wat het is?'

'Tuurlijk, het werd ook wel eens tijd.'

---

---

---

Aftiteling en weg draai afspeeltrio lijst . Spotify, als t goed is openbaar

https://open.spotify.com/playlist/5o6XWOLhel5iEJwTW8DcUs?si=ZT9s7eQuRgC0eJ0NqcaK_Q&utm_source=copy-link

Robert Wyatt, Elvis Costello – Shipbuilding Lvis C. & R. Y@ – Scheepsbouwen

Was het de moeite? Een nieuwe winter jas en schoenen voor de vrouw en een fiets voor op je zoons verjaardag Het is maar een gerucht dat rond gaat in de regio uit monde van vrouw en kinderen Straks gaan we scheepsbouwen

Nou vraag ik je De jongen zei “Pa, ze roepen me op voor de dienst maar ik ben terug voor kerstmis” Het is enkel een gerucht dat rond gaat in de regio Iemand zei dat ze ééntje hebben ontslagen want hij zei dat ze mensen ombrengen ten gevolge van hun scheepsbouwen

Met alle moedwil van de wereld weren wij het water waarin we weelderig kunnen baden

Het is maar een gerucht dat rond gaat in de stad een e-mail voor een ansichtkaart over enkele weken heropenen ze het scheepsdok en zullen de naasten worden ingelicht alweer alleen dit kunnen we doen we zullen gaan scheepsbouwen

Met alle moedwil van de wereld weren wij het water waarin we weelderig kunnen baden

Aftitelding met In het Slotdeuntjes

Reverend Beat-Man – I see the light Bis schop Kampingstoker – Ik zie het licht

Ik heb een moeder ik noem mijn moeder moeder en mijn moeder heeft een vader en deze vader had seksuele gemeenschap met mijn grootmoeder en zij maakten een kind van mijn vader en mijn grootmoeder had seks met mijn broer want mijn broer was een homoseksueel maar had seksuele gemeenschap met mijn moeder en zij hadden ook een kind en dit kind is nu de vader van mijn broer en de broer de zuster van mijn grootvader en de grootvader zeit de broer van mijn andere zuster, Ik zie het licht Ik zie het licht schijnen in mijn hoofd Ik zie het licht  't knalt mijn kop eraf...  blues rommel

Mijn vader mijn gootmoeder mijn grote groot moeder mijn dochter mijn andre nigt mijn zuster en de grootvader van mijn andere broer, ik, mijn twee kinderen mijn vriendin mijn ex vriendin en de vriend van mijn ex vriendin we leven in één huis samen en we hadden seks samen en we maakten 24 kinderen en al die kinderen zijn allemaal mijn broers Ik zie het licht . . . . Ik zie het licht schijnen in mijn hoofd Ik zie het licht  't knalt mijn kop eraf jaah jaah  jaah

Mijn moeder roep satan, satan, en mijn moeder zeit o asjeblief satan, geef me mijn zoon terug hij was zo'n goede jongen ik gaf hem mijn borsten ik leerte hem spreken ik gaf hem alles in mijn bezit asjeblief satan geef me mijn zoon terug en satan zeit bla oege die bla oehgblah blah ... En mijn moeder zeit oh asjeblief satan ik zond hem naar school ik leerte hem spreken oh asjeblieft satan ik hou van hem zoveel alsjeblieft geef mijn zoon terug en satan zeit : Ik heb je ziel  Ik heb je ziel Ik heb je ziel  Ik heb je ziel Ik heb je ziel  Ik heb je ziel

Ik zie het licht . . . . Ik zie het licht schijnen in mijn hoofd Ik zie het licht  't knalt mijn kop eraf

Auteurs

Van Voorbijgaande Aard R. Steegstra Jr. Deelnemer 11

Redactie

Niemand in het bijzonder Niemand in het algemeen

Bespeelde Spelers

Van Voorbijgaande Aard Bananaman Dr. Chunky Dr. Uh Dr. Daddy Dr. Dokter Bananabelle Malcolm OImagine Dandittmaar Bob Bier Euvraat Hæpie Deelnemer 92 Jan de Bouwer / Jan met de Pet Troefwijkers XLSXL Dummy van Verbazing Groot Dr. Gortig Ajo Dr. Warrel Dokter Laatopdeafspraak Dokter Goedopweg Sien / Illussien I.M. Folky Lies / Fata Morgannelies Blowjob man Prediker Fraaie Ranke Dame Organisatanist Snoep Hondje Hondd Koor Inthiërs Apple Adams Giraffe Buffel Balienees I Balienees II Balienees III Ajojo Synchroon Zwemmende Rokende Palingen toy boy Hu Man Bennie Techt Spruitenwissers Simon Salabimbam Jaap Weltevrete Zwevende ober Deelnemer 11 Ronnie Ober Miss Oct Ober Zingende Walnoten Omstander begrafenis 1 Omstander 2 DomiNee Zeggee UB44 Omstander 3 Omstander 4 Fantasja Fantabel Piet Sang Geile Bok Stoeipoes Cloud Nine S. Tudent Imagine

& Vele Extras

Literatuur

...

Scripts

Write.as en Read Write As

Lettertype

Standaard Inbegrepen

Software

Check Please .Kom Commer ctrl alt del Entertainmunt

Tijd

God e.d. Inc. Mike T. Batterij Zon BV

Agenda

Google Jezus Christus De Romeinen Onderwijs Het Woord Samsung Afspraken diverse

Casting

Imaginair

Mede mogelijk gemaakt door

De Staat  GGZ Smegmå  Het Alfabet Villa zicht op C C Smegmååns Blogfonds  Super Geweldig mp3 Vreten  Gezinsauto  Polyuniversalis Woeste Hove Ruige Handel UB44 VUW Bios Pastei Zaad Van Kleinen  Smegmå Hospitaal Geduld Eitje  Zon Winkel der Wereld  Water  Alles-in-1 Pret Dierenpark Museum Belverdere Lucht  Restaurant Weltevrete Troefwijk Ork Bladgroen Smegmå Tœurist Bůrø Tiptoets Elektriek  Wifi  Data  Sloten koffie  Etc. / En u.

Black Lips – Don't you mess up my baby Schrale Lippen – Maak 'r geen potje van mijn lief

Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak geen potje van mijn

Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak geen potje van mijn

Je hebt m'n dopamine gejat, de regenboog verbleekt, en toen zong je een lied Je trok de koelkast leeg, gaf de planten water en alles liep als een tiet Je zei ons waar het op stond en liet ons daarna zakken In eens kalm aan doen, kinderen nemen want je hebt het zo te pakken

Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak geen potje van mijn

Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak geen potje van mijn

Slik een stampvol pilletje adrenaline, loopt de kantjes er af op alle vlakken Gebruik pep en kalmerende pillen, je bent voor één gat niet te vangen Tijd verguisd steen en ouwe zaken vullen lege zakken In eens kalm aan doen, kinderen nemen want je hebt het zo te pakken

Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak geen potje van mijn

Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak geen potje van mijn

Je dreef op mijn water mee in de stroming hield je vast aan m'n takken Je drukte mijn vooruitgang achterover toen je bang was voor klappen Je trok ons meer leeg stuwde ons op en liet naar adem snakken In eens kalm aan doen, kinderen nemen want je hebt het zo te pakken

Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak 'r geen potje van mijn lief Maak geen potje van mijn

Maak 'r een potje van mijn lief Maak 'r een potje van mijn lief Maak 'r een potje van mijn lief Maak een potje van mijn

_ zelfde lied totaal verse tekst -

Roosjes verwelken, kleuren verbleken en scheepjes vergaan maar prijzen blijven eeuwig omhoog gaan.

I hit my cranky point early today. I had early therapy and am feeling drained. I was trying to confront the fact that I probably do actually have an agenda in conversations when I think I’m just having an open discussion. I’m attached to the other person agree with me or at least acknowledging the legitimacy of my points. That’s not actually in my control, though.

Probably also something to do with it being Wednesday, and having not eaten a proper lunch. I’m piecing one together with snacks, but I can already feel the urgent desire to rush straight from school to Chick-fil-a or Wendys or Cookout.

I don’t have much to say, but I couldn’t get my brain to focus on anything else.

Love and temple headaches that are not migraines hopefully, Jordie

As I sit here in the coffee shop, staring at WriteFreely's beautifully blank page, it occurs to me I have little in the way of organized thoughts to relay. I have plenty of unorganized thoughts, and hence the desire to write.

There's plenty going on in my life, not the least of which involves emotional recovery from my very first layoff experience, along with the ensuing job search. The layoff wasn't a major surprise. I'd been working to transition from direct Software Engineering responsibilities to Product Management and was arguably being paid more than I was worth in that migratory role. Combine that with a recession, if you subscribe to such concepts, and wammo, LinkedIn is my best friend.

I've been given 6 months of time with an “executive search firm” to find a place to land. They seem like an engaged and valuable part of a search and I'll surely integrate their input. However, there's a big part of me who wants to try another way.

I'm not always the biggest fan of America's particular brand of capitalism and don't always see eye-to-eye with the average corporate board. Stumbling across Mastodon and the idea of federation recently gave me lots of ideas. There is a democratizing force at work in these circles, one that I'm sure my friends at the Free Software Foundation, for example, are fans of. I have a renewed interest in learning more about these and other movements more inline with my morals and values.

It's going to be an interesting 6-9 months here as I search, learn and write. Writing has always been a valuable tool for me and this initial piece represents an attempt at returning to a daily writing practice. It might be hybrid, “stream of consciousness” writing mixed with more well thought out posts. Certainly a fair amount, at least initially, will chronicle the next leg of my journey toward truly meaningful and fulfilling work.

To you the reader, thanks for joining.

Dense fog in a cold morning.

Vast and desolated fields with fertile soil, waiting impatiently for the spring to arrive. A lonely biker in an empty bike road.

The guy working in the bike shop in the horizon. They always cross paths at the same place.

Farmers and home builders working early as usual, no matter the weather.

The dense fog covers everything, embellishing wherever you look with a breathtaking silence.

Left, right. Up, down. Forward, backward. Push, relax. The coordinated move causes a self-perpetuating propelling force.

“It would be hard to ride a bicycle with only one leg”, thought he.

45 minutes later and 25 km. further, a welcoming (work)place.

Cold hands. Even colder face.

Protected inside his body's core, the heart remains warm.

Tags: #Life

Sorry about the bombardment of self-regarding posts at the moment. I'm just trying to get my site nav and shit together in one place and blog posts are the easiest way to do some of those things. I promise this blog will be more outward-looking before very long.

#notes

Wertschätzung steht ganz oben auf der Liste bei Umfrageergebnissen, in denen Mitarbeiter befragt wurden, was sie sich von ihrem Arbeitsumfeld erwarten – und was sie gerade nicht in ausreichendem Maße bekommen.

Wenn ich im Beratungskontext nachfrage, was mit Wertschätzung gemeint ist, höre ich oft: Lob oder Anerkennung für die geleistete Arbeit oder auch mehr Respekt. Klar, wer freut sich nicht über ein Lob.

Warum freuen wir uns eigentlich über ein Lob? Lob, so scheint es, hebt ober bestätigt mir auf den ersten Blick mein Selbstwert. So sind wohl die meisten von uns erzogen worden. Wenn man brav im Sinne der Eltern war, bekam man ein Lob – wenn nicht, gab es vielleicht nicht so nette Worte oder Vater oder Mutter gaben sich traurig, weil man sich irgendwie falsch verhalten hat – so die Rückmeldung der Eltern.

Irgendwann passen sich die meisten Kinder an, und akzeptieren, dass die Eltern oder andere erwachsene Bezugspersonen, wissen, was gut oder schlecht für sie ist. Ich will ja auch nicht, dass Mutter oder Vater sich schlecht fühlen oder zornig werden, wenn ich aus ihrer Sicht was falsch machen. Meine Bedürfnisse stehen da hinten an.

Und wir lernen, daß wir ein Bedürfnis nach Lob (oder auch Liebe) haben, wenn wir etwas getan haben, daß wir ein Bedürfnis nach Anerkennung haben, wenn wir etwas getan haben oder daß wir ein Bedürfniss nach Wertschätzung haben, wenn wir etwas getan haben. Nur sind das keine Bedürfnisse, sondern Strategien weil wir konkret was von jemand direkt oder indirekt einfordern.

Und so wollen wir auch als Erwachsene auch oft noch Bestätigung von Aussen, weil wir das so kennen. Unser Selbstwert ist dann abhängig von der Beurteilung durch andere. Und wir werten uns auch selber ab – durch Glaubenssätze, mit denen wir uns identifizieren wie „und ich Idiot habe wieder mal nachgegeben“ „aus mir wird eh nichts“ „ich kann nicht lernen“ und so weiter.

Ganz oft beschimpfen wir uns auch spontan, wenn irgendwas schief geht. Ich hab mich neulich beim Wechsel einer Rasierklinge in den Finger geschnitten. Sofort war meine Reaktion eine Beschimpfung meiner selbst. Ich glaube, es war Idiot oder schlimmeres. Hört sich auch nicht sehr wertschätzend an. Ich hätte ja auch angenehmer mit mir umgehen können. Hast du Dich schlimm verletzt? Die Wunde versorgen wir jetzt erstmal. Was kannst Du machen, dass das beim nächsten Mal nicht mehr so schnell passiert.

Sie sehen, mit der eigenen Wertschätzung ist es oft auch nicht weit her. Dann fordere ich das doch lieber von anderen ein. Oder doch nicht?

Oft geht es ja bei dem Thema Wertschätzung um grundlegende Bedürfnisse wie den eigenen Selbstwert, Selbstwirksamkeit, Zugehörigkeit oder auch die eigene Sinnfindung bwz. – suche. Da hilft es erstmal zu sich zu schauen, was mir gerade wichtig ist und welche Möglichkeiten ich habe, das umzusetzen. Wenn ich meinen Selbstwert vom Lob und der Bestätigung anderer Leute abhängig mache, bin ich letztendlich ohnmächtig – ohne Macht – weil andere Macht über mich haben. Klar ist es schön, wenn ich eine Bestätigung bekomme, dass ich z.B. in der Firma einen wichtigen Beitrag leiste. Und das möglichst konkret. Das geht aber über ein schnödes Lob oder ein unverbindliches Dankeschön oft schon hinaus. Da wird konkret mein Beitrag gewürdigt, ohne mich vielleicht manipulieren zu wollen. Das müssen nicht immer viele Worte sein.

Zu mir hat mal ein Vorgesetzter nach drei Monate nach Arbeitsbeginn gesagt: Herr Schneider, Sie haben mir den Arsch gerettet. Da war auch nicht mehr viel weiter zu sagen, weil wir beide wussten, um was es ging und was ich für ihn gemacht hatte. Da war auch kein Hintergedanke bei, weil der Vorgesetzte nur noch einen Monat in der Firma gearbeitet hat.

Im Arbeitsumfeld ist wichtiger als jedes Lob oder jedes mechanische Dankeschön, dass es einen Rahmen für die Grundbedürfnisse von Mitarbeitern gibt. Das hat viel mit der Unternehmenskultur zu tun und da im speziellen, welches Menschen- und welches Weltbild gelebt wird. Damit meine nicht die schön auformulierte Unternehmenskultur für den Internetauftritt, sondern die vielen unausgesprochenen Annahmen und Glaubenssätze, die eine Unternehmenskultur wirklich ausmachen.

Es sollte gewürdigt werden, dass alle Mitarbeiter selbständige Menschen sind, die sich selbstwirksam und handlungsfähig erleben wollen und auch eine eigene Sinngebung haben. Tja, wenn das immer so einfach wäre. Dazu gehört z.b. auch die Erkenntnis, dass sich nicht alle Mitarbeiter auf der gleichen Entwicklungsebene bewegen und deshalb manchmal auch überfordert sind. Z.b. wenn es auf einmal um Selbstorganisation oder agile Teams geht.

Dazu gehört auch, dass Führungskräfte sich bewusst sind, was bei ihnen die Auslöser für bestimmte Reaktionsmuster sind. Oft werden bestimmte Mitglieder eines Teams als unbequem angesehen – vielleicht weil sie immer alles in Frage stellen oder weil sie nicht teamfähig zu sein scheinen. Die Erkenntnis ist oft, dass es nicht unbedingt besser wird, wenn diese Teammitglieder das Team verlassen. Führungskräfte sollten deshalb wie gesagt in der Lage sein, ihr Verhalten, ihre Motivation, ihr Menschenbild, ihr Weltbild selbst zu reflektieren.

Ich glaube, das ist wirkliche wertschätzendes Verhalten: Die Haltung, dass andere Menschen genauso autonom und selbständig sind, wie ich selber. Und das im Sinne der gewaltfreien Kommunikation ich selber die Verantwortung für meine Gefühle habe, ob ich ich sie nun als gut oder schlecht empfinde.

Dann noch ein Wort zum Schluß, weil ich gerade gewaltfreie Kommunikation erwähnt habe. Gewaltfreie Kommunikation ist eine exzellente Methode, um sich selbst klarer über die eigene Motivation und seine Haltung zu werden. Gewaltfreie Kommunikation sollte jedoch nicht als Vier-Schritte-Sprache zu (vermeintlichen) Verbesserung der Kommunikation genutzt werden. Das wirkt nur gestelzt und wenn ich der Ansicht bin, ich kann Menschen dazu bringen, so zu handeln, wie ich das vielleicht für richtig erachte, ändert daran auch eine Vier-Schritte-Sprache nichts.

Marshall Rosenberg hat oft selbst darauf hingewiesen, das Gewaltfreie Kommunikation nicht die Vier-Schritte sind, er die im eigenen Leben kaum benutzt und dass es für ihn um die Entwicklung der eigenen Haltung zu sich und anderen geht, wobei die Betonung auf und lag.

#wertschaetzung #selbstwert #gfk #GewaltfreieKommunikation

I like listening to audio things: music, podcasts, audiobooks. They are great for miscellaneous multitasking (ex: while cleaning)…

…or so I thought.

When I look at how much I get done on days when I listen to a lot of audio, always, always, I get less done than on days when I limit my audio consumption. I guess even for mindless-seeming activities, like cleaning, being distracted isn’t great. And the effect of being distracted doesn’t only show while cleaning; it lasts until way after, and my mind feels tired from so much voice in my ears.

So I am thinking, I must limit my audio consumption to less than an hour per day. Even music. And in that silence, I will give my brain time to think, or to do nothing at all, or to actively rest.

#life